یه چیز جالب. توی برنامه ی امریکا ز گات تلنت...یه پسره دو رگه اومد. خواننده بود. پسره مارین بود. منظورم این سربازای امریکایی است که به عراق و افغانستان اعزام میشن و می جنگن. بعد واکنش داورا و مردم خیلی باحال بودش. می دونین اونجا اونا به سربازاشون خیلی احترام می ذارن. خیلی براشون ارزش داره و جالب اینکه موضوع واسشون ایدئولوژیک با سیاسی نیست. اصلا به این کاری ندارند که طرف متعلق به کدوم گرایش سیاسیه یا حالا مثلا چه ربطی به کدوم نهاد و ارگان داره. نفس کار سربازه براشون مهمه. نفس این کار که طرف جون خودشو به خطر انداخته و خانواده اشو و دوستاشو ول کرده و رفته یه کشور دیگه و برای امریکا جنگیده. و خودش می گفت اونجا معلوم نبود ما فردا زنده می مونیم یا نه و تحت فشار خیلی زیادی بودیم. در نتیجه من مثلا موزیک می زدم و می خوندم تا حالمون عوض شه.
حالا ما واکنشمون به این بنده های خدا که توی جنگ جنگیدن دوگانه است و امیخته شده با مسائل سیاسی. من خودمم اینجوری بودم. ولی واقعا تصورش خیلی سخته تو بری یه جایی بعد ندونی فردا چی قراره سرت بیاد. ایا زنده می مونی یا می میری....جونتو گرفتی کف دستت ! حتی یه لحظه هم نمی تونی این فشار رو تحمل کنی.
ملت دشت تهران نشست کرده !!!!!!!!!! یعنی آب های فاضلاب با ابهای زیرزمینی مخلوط شده....ما شاید 10 سال دیگه حتی آب تمیزی واسه ی خوردن نداریم.
همین دیگه برم سر درس و مشقم !
ای وای بی آبی رو بگو